چارلی چاپلین در پایان فیلم دیکتاتور بزرگ بیانیه‌ای را می‌خواند که در حقیقت بیانیه خودش در ارتباط با نگاه به دنیا و انسانیت است.
چاپلین در حقیقت نماد وجدان بیدار انسانی قرن بیستم است که همچون چارلز دیکنز بزرگ، فقر، بدبختی، بی عدالتی و ظلم را به چشم دیده و از آن می‌نالد. چاپلین درد کشیده که دیگر تاب تحمل بی عدالتی را ندارد زبانی بهتر و گزنده‌تر از طنز پیدا نمی‌کند و با تیغ تیز آن به تمام ثروتمندان، دیکتاتورها و سایر کسانی که دنیای صنعتی، آن‌ها را به خواب خرگوشی برده زخم می‌زند تا شاید برخیزند و به دنبال نسیمی از انسانیت حرکت کنند.
بیانیه چاپلین از بهترین مونولوگ‌های تاریخ سینما محسوب می‌شود. دیکتاتور بزرگ که یادآور سال‌های تلخ پس از جنگ جهانی دوم است پیامی‌ست برای بشریت.
چاپلین سعی دارد که به انسان‌ها بگوید که اهریمن حضور همیشگی در میان انسان‌ها دارد و انسان تنها با گوش دادن به ندای درونی خودش می‌تواند بر اهریمن پیروز گردد و انسانیت را بر جهان حاکم کند.
